خوش وقت آن که عاشق صدیق اکبرست در راه دین موافق صدیق اکبرست

چون آفتاب روشن و چون صبح صادق است هر کو محب صادق صدیق اکبرست

در معرضی که دم ز صفا و وفا زنند آن کیست کو مطابق صدیق اکبرست

بگذار جمله در ره صدق و قبول دین بنما کسی که سابق صدیق اکبرست

انصاف آن که خاطر شوریده قاصر است از مدحتی که لایق صدیق اکبرست

آن کس که بود تقوی و تجرید کار او هم مونس پیمبر و هم یار غار او

نوشته شده توسط دوستداران عمر بن خطاب

کرد روزی عمر به رهگذری /سوی جوقی ز کودکان نظری

همه مشغول گشتند در بازی/ کرده هر یک همی سر افرازی

هر یکی از پی مصارعتی/ بنمودی ز خود مسارعتی

بر کشیده ورای خط ادب/ جامه از سر برون به رسم عرب

چون عمر سوی کودکان نگرید/ حشمتش پرده‌ی طرب بدرید

کودکان زو گریختند به تفت/ جز که عبدالله زیبر نرفت

گفت عمّر زِ پیش من به چه فن/ تو بنگریختی؟ بگفتا من

چه گریزم ز پیشت ای مکرم/ نه تو بیدادگر نه من مجرم

نزد آن کس که دید جوهر خود / چه قبول و چه رد چه نیک و چه بد

(حدیقة الحقیقة، سنایی غزنوی)

تا عمر آمد ز قیصر یک رسول / در مدینه از بیابان نُغول(دور و دراز)

گفت کو قصر خلیفه‌ای حَشَم / تا من اسب و رخت را آنجا کشم

قوم گفتندش که او را قصر نیست/ مر عمر را قصر، جان روشنیست

گر چه از میری ورا آوازه‌ایست / همچو درویشان مر او را کازه‌ایست(خانه‌ی محقر)

چون رسول روم این الفاظ تر / در سماع آورد شد مشتاق تر

دیده را بر جُستن عمّر گماشت / رخت را و اسب را ضایع گذاشت

هر طرف اندر پیِ آن مردِ کار / می‌شدی پُرسانِ او دیوانه وار

کین چنین مردی بوَد اندر جهان / وز جهان مانند جان باشد، نهان

دید اعرابی زنی او را دخیل / گفت عمّر نک بزیر آن نخیل

زیر خرما بُن ز خلقان او جدا / زیر سایه خفته، خفته بین، سایه‌ی خدا

آمد او آنجا و از دو ایستاد / مر عمر را دید و در لرز اوفتاد

هیبتی زان خفته آمد بر رسول / حالتی خوش کرد بر جانش نُزول

مهر و هیبت کرد ضدّ همدگر/ این دو ضدّ را دید جمع اندر جگر

گفت با خود من شهان را دیده‌ام / پیش سلطانان مِه و بگزیده‌ام

از شهانم هیبت و ترسی نبود / هیبت این مرد هوشم را ربود

بی سلاح، این مرد خفته بر زمین / من به هفت اندام لرزان، چیست این

هیبت حقّست این از خلق نیست / هیبت این مردِ صاحب دلق نیست

هر که ترسید از حق و تقوی گزید / ترسد از وی جنّ و انس و هر که دید

(مثنوی، دفتر اول)

گدایی شنیدم که در تنگ جای / نهادش عمر پای بر پشت پای

ندانست درویش بیچاره کاوست / که رنجیده، دشمن نداند ز دوست

بر آشفت بر وی که کوری مگر؟ / بدو گفت: سالار عادل عمر:

نه کورم ولیکن خطا رفت کار / ندانستم از من گنه درگذار

چه منصف بزرگان دین بوده‌اند / که با زیر دستان چنین بوده‌اند

(بوستان سعدی)